Soms hebben we het gevoel dat onze gevoelens de overhand krijgen. Soms horen we verhalen van anderen die ons aangrijpen. Als hulpverlener krijg je vaak verhalen te horen van trauma, stress of leed. En dit op frequente basis. Hulpverleners lopen dan ook een groter risico om plots zelf emotioneel uitgeput te geraken. Deze emotionele belasting noemen we compassion fatique of compassiemoeheid.
Ken je dat gevoel… bijna tijd om op vakantie te vertrekken. De was is klaar, het huis opgeruimd. De valiezen en alle andere spullen zitten mooi geordend in de kofferbak van de wagen, misschien zelfs met een goed gevulde dakkoffer bovenop.
En dan… de kinderen. De ene nog met autostoel, de andere met een grote niet-te-missen knuffelbeer en weer een derde met het geluid van zijn tablet lekker luid. Hoe krijgen we deze bengels en onszelf, en misschien wel nog een viervoeter die kwispelend mee wilt, allemaal in de wagen.
Met een persoonlijke rust-koffer leren kinderen op een heel praktische manier zelfregulerende vaardigheden. Er zijn heel veel verschillende strategieën die een kind kunnen helpen om tot rust te komen. Welke strategie bij welk kind past is steeds afhankelijk van een aantal zaken, zo ook van wat de oorzaak van de onrust is: is het overprikkeling, is het woede, is het verdriet, angst of verveling.
Vaardigheden ontwikkel je door iets nieuws te doen. Als alles in het leven vanzelf gaat en op school de lesstof te gemakkelijk is, kunnen kinderen hun (executieve) vaardigheden niet ten volle ontwikkelen. Hoogbegaafde kinderen lopen vaak voor op hun leeftijdsgenoten en hebben daarom nood aan andere taken en opdrachten om hun taakinitiatie, doorzettingsvermogen, doelgerichtheid, concentratie, werkgeheugen en metacognitie te ontwikkelen.
Tijdens het spelen van coöperatieve bordspelen ervaren kinderen, mensen, dat ze erbij horen. Dat ze mee van belang zijn in het verwezenlijken van een gemeenschappelijk doel. En is dat niet net wat we allemaal willen. Betekenisvol bijdragen aan onze samenleving, mee creëren aan het geluk van allen en rekening houden met elkaar in het verwezenlijken van onze gemeenschappelijke doelen.
De dubbel-bijzondere combinatie van Autisme en Hoogbegaafdheid. Vaak mis gediagnosticeerd, mis begrepen en over bevraagd. We schatten ze vaak heel hoog in door hun cognitieve capaciteiten, maar vergeten dan dat ze eigenlijk heel hard aan het compenseren zijn om deze ‘onbegrijpelijke’ wereld te bevatten. Wat voor ons neuro typische mensen vanzelfsprekend is, is dat voor hen vaak niet. Door hun hoge intelligentie zijn ze vaak in staat om vele scripts te kennen en toe te passen, zo camoufleren ze wat ze niet begrijpen.
Positive Discipline pleit voor methodes die zowel vriendelijk als vastberaden zijn en die waardevolle sociale en levensvaardigheden als resultaat hebben. We richten ons op problemen oplossen op basis van nabijheid en vertrouwen in plaats van afstand en vijandigheid. Het zoeken naar behulpzame oplossingen met respect voor iedereen draagt bij aan een sfeer van onderling vertrouwen en het kind leert zich capabel en betrokken te voelen. Zo komen we los van de machtsstrijd. Maar hoe dan?
Hoe vaak gaan leerkrachten niet goedbedoeld van start met allerlei beloningssystemen? Het ene nog complexer dan het andere. Steeds tot doel het probleemgedrag in de kiem te smoren en de kinderen te complimenteren op dingen die ze goed doen. Maar werkt dit ook echt?
Het eeuwige vraagstuk over wat invloed heeft op de vorming van onze persoonlijkheid. Was het nu ‘nurture’ of ‘nature’. Tijdens een creatieve sessie gaan we hier dieper op in. In dit blogbericht neem ik jullie mee in deel 1 van de weg naar de oorsprong.
Onbeperkte schermtijd of liever helemaal geen schermtijd meer? Hoe kunnen we als ouder onze grenzen aangeven? Hoelang kan of mag een kind voor een scherm zitten? Hoe kan je de discussies vermijden?